Als Ivo Niehe het doet, als Hans van Willigenburg het kan en als de Vijf uur show het heeft gedaan, dan kan Nobiles zeker niet achterblijven. Dus nu, dan eindelijk, het langverwachte interview met Neerlands’ diva numero uno: Trijntje Oosterhuis.
Nobiles sprak met haar over de nieuwe CD, over succes, over religie en uiteraard over Trijntje zelf.

De nieuwe cd is uit: This Way. Wat vind je ervan? Kan ie op de schoorsteenmantel?
"Ik vind het ‘n echte Total Touch CD, maar dan twee jaar verder. Het geluid is heel herkenbaar, maar veel frisse liedjes, nieuwe onderwerpen. Ik heb het gevoel dat zowel Tjeerd als ik gegroeid zijn als componist en tekstschrijfster c.q. zangeres. Ik was er wel aan toe, aan een nieuwe CD. De vorige lijkt voor mij een eeuwigheid geleden."

Wat is voor jou het verschil met de vorige?
"De eerste was echt een compilatie van de afgelopen tien jaar, van alles dat we ooit gemaakt hebben. Elk nootje, ieder pingeltje was al bepaald, terwijl deze in drie maanden geschreven en geproduceerd is. We hadden nu veel meer budget, en de samenwerking met onze technicus John Tilly liep ook veel beter, omdat je elkaar nu goed kent. Alles liep nu gewoon een stuk gesmeerder. Daarnaast hebben we een aantal goede mensen erbij gehaald. Dat scheelt."

Op de nieuwe CD staat het nummer ‘Here and now’. Daarin vertel je, dat ambitie z’n prijs heeft, en dat er meer nodig is dan een gouden plaat om Trijntje gelukkig te maken (‘Took me a while to realise/ that every goal must have it’s price/ I needed more to make my life complete’, red.). Zijn je drijfveren veranderd?
"Ja. Het succes van de eerste CD was een soort droom, van ‘wauw …’ Ik kan me herinneren dat wij onze eerste gouden plaat kregen, en het geluk dat ik daarbij voelde, dat is met niets meer vergelijkbaar. Alsof ik opnieuw m’n eerste paar nieuwe schoenen kreeg! Maar van de vierde gouden plaat, word je niet vier keer zo blij. Klinkt misschien arrogant, maar ja .. op een gegeven moment is de lol er vanaf. Pas toen kwam ik erachter, dat de uiteindelijke essentie van muziek maken, ligt in het geluk wat je er op dat moment aan beleeft. Ik was geweldig blij met de bevestiging die we hebben gekregen, en ik denk ook wel dat ik dat nodig had, om echt goed door te kunnen gaan. Maar ik kan nu net zo uit m’n dak gaan van een jamsessie voor drie man, als van een gouden plaat. Het enige dat ik nu nog wil, is gewoon mooie muziek maken. Lol maken, dat houden en groeien, zorgen dat je verder komt. Voorlopig gaan we gewoon door, want de bronnen binnen Total Touch, zijn nog lang niet uitgeput."

Hoe is het de afgelopen twee jaar eigenlijk in het buitenland gegaan?
"Zo zo. We hebben een single uitgebracht, in een aantal Europese landen. Het gaat aardig, er broeit wat, maar er is nog niet echt iets. We zijn aan het bouwen."

De titelsong, ‘This way’, is een spiritueel nummer over het leven. (‘You’ve got to go for what you know/ just let your intuition flow/ Be proud of who you are/ And you’ll go far’) Zit er een beetje een dominee in jou?
"Welnee, er zit geen dominee in mij, maar wel iemand die zich dingen afvraagt. Door het zingen van bepaalde dingen, stel ik mij bloot aan de mensen, en die moeten verder maar zelf zien wat ze daar mee doen. Het is een soort van ‘je leeft in een wereld waar zoveel dingen kunnen, maak dan ook een goede keuze’. Vroeger was je vader tandarts, dus jij werd ook tandarts, maar nu is dat allemaal niet meer zo. Je kunt tegenwoordig alles plannen, zeker als vrouw: je hoeft niet meer zwanger te worden op een moment, dat het niet uitkomt. Dus met andere woorden, je kunt kiezen wat je wil. En ik denk, dat de beste keuzes gemaakt worden, op basis van gevoel. Maar het maakt het ook allemaal een stuk gecompliceerder. Ik heb makkelijk praten, want ik weet wat ik wil. Wat er ook gebeurt, ik ga deze kant op."

Op de CD staat ook een nummer dat heet ‘Interlude voices’. Je zegt weinig, maar je kreunt des te meer. Het is net alsof je in extase bent… waar gaat dat nummer eigenlijk over?
"Tja… het gaat eigenlijk nergens over. Het is een soort fantasie, een bepaalde spanning, een mooie melodie, omringd met een soort gefluister. Je kunt erop mediteren, maar je kunt er ook een leuke avond mee hebben met je vriendin. Ik weet het niet, het is voor mij een beetje on the edge ... of zo. Je kunt erin horen wat je erin wilt horen. Maar dat doen de mensen toch wel."

Even over jezelf. Jouw vader, Huub Oosterhuis, was ooit een priester, maar is uiteindelijk uitgetreden omdat hij de leer te streng vond, en omdat hij wilde trouwen en kinderen wilde krijgen. Dat moet een heftige stap geweest zijn, zeker dertig jaar geleden. Heeft het jou beïnvloed?
"In indirecte zin denk ik wel. Hij heeft ons een grote mate van vrijheid geven. Wij hoefden niets te worden of te zijn, het was allemaal wel goed zo. Hij zag dat wij muziek leuk vonden, en heeft ons wel aangemoedigd om door te gaan, maar hij heeft ons nooit onder dwang gezet. Wat dat betreft heeft hij mij wel beïnvloed, denk ik. Om te kiezen voor de dingen waarvan je voelt dat ze goed zijn."

Geloof jij zelf ergens in?
"Ik geloof, net als mijn vader, in een kracht in mensen, om iets goeds te willen doen. Als jouw beste vriend morgen iets heel naars meemaakt, de begrafenis van z’n moeder of iets dergelijks, dan ga je daar ook heen voor hem. En als jij een been breekt, hoeveel mensen sturen jou dan een kaartje? Voor mij is religie een substituut voor ‘goed zijn’, dat mensen aan elkaar denken en het beste met elkaar voor hebben."

Als god jou niet heeft beïnvloed, wie dan wel?
"Madonna, Michael Jackson, Simon & Garfunkel, Sting, maar ook klassieke muziek, want daar luisterden wij thuis erg veel naar."

Jullie zijn in 1996 doorgebroken. Daar is tien jaar van muziek maken aan vooraf gegaan. Heb je in al die jaren ooit aan je talenten getwijfeld, of gedacht aan opgeven?
"Laat ik het zo zeggen: Ik ben nooit in de verleiding gekomen. Ik rolde van het een in het ander. Toen ik van school kwam, had ik al een bandje, vervolgens kreeg ik heel veel leuke aanbiedingen van reclamespotjes, of om koortjes in te zingen. Ik denk dat ik alle koortjes van René Froger, Marco Borsato en Ruth Jacott wel heb ingezongen. Daarnaast ben ik ook nog twee jaar lang met Candy Dulfer op tournee geweest. Weet je, als je economie studeert, omdat je dat leuk vindt en na drie jaar heb je nog geen baan, dan kan ik me voorstellen dat je iets anders gaat doen. Dat soort afwegingen heb ik gelukkig nooit hoeven maken. Maar ook al zou ik compleet iets anders doen, ik zal altijd een liefde voor zingen of voor muziek hebben, dat zit er gewoon in. Ik ben alleen bevoorrecht omdat het mijn beroep heeft mogen worden."

Succes heeft ook z’n schaduwkanten. In de media heb je wel eens te kennen gegeven, dat je bang bent om leeggezogen te worden. Hoe ga je daar nu mee om?
"Vroeger gaf ik altijd de volle honderd procent, in wat ik ook deed. Maar als je altijd alles wil geven, dan word je op een gegeven moment gewoon moe. Daar ben ik mee gestopt. Je bent wie je bent, en je geeft wat je kan. Als ik vandaag een beetje moe ben, dan ben ik vandaag een beetje moe: ‘t is niet anders. Ik probeer gewoon altijd bij mezelf te blijven. Als ik vroeger moe was tijdens een gesprek of tijdens een optreden, dan was ik altijd bang om gedesinteresseerd of arrogant over te komen. Maar nu besef ik me, dat ik daar niks aan kan doen. Iedereen schrijft toch wel wat hij wil schrijven."

Heb je nog een privéleven over? Ga je nog wel eens stappen?
"Jawel, ik ga nog wel eens de stad in, je moet er alleen rekening mee houden dat mensen je herkennen. Maar ik ga nog steeds uit met m’n vriendinnen, of ik ga iets lekkers koken. Dat vind ik ook heel leuk."

Heb je nog dezelfde vriendinnen als vroeger?
"Ja. Absoluut. Een paar mensen heb ik uit het oog verloren, maar ja… wie niet?"

Ben je nog wel een beetje benaderbaar voor andere mensen?
"Ik vind van wel. Maar de dingen zijn natuurlijk wel veranderd. Als je vroeger een knipoog kreeg, dan dacht je van: die vindt mij een leuk meisje. Nu denk je van: die knipoogt omdat hij mij herkent. Je weet niet meer zo snel wat voor vlees je in de kuip hebt."

Maar het kan ook zijn dat hij denkt van: ‘Hee, dat is Trijntje Oosterhuis, die ken ik van TV, dat is een leuke meid, dat lijkt me een stuk beter dan de rest van de meisjes dat hier rondloopt. Die geef ik even een vette knipoog.
"Ja, dat kan ook ja. Maar dat weet je dus niet."

Beste Trijntje: Head & Shoulders vraagt jou om samen met Jan Vayne hun nieuwe anti-roos shampoo aan te prijzen. Doe je het en zo ja, voor welke prijs?
"Ik doe het niet en dus ook voor geen prijs."

Waarom heb je Nationale Nederlanden dan wel gedaan? Voor het geld?
"Onder andere, daar zal ik geen geheim van maken. Maar ik vond Nationale Nederlanden qua concept toen ook het meest integer. Kijk, muzikanten hebben geen enkele verzekering qua werk of iets. Als je in één keer veel geld verdient, is de kans groot dat je het daar de rest van je leven mee moet doen. Je bent totaal afhankelijk van je waarde op dat moment. Voor zo’n verzekering wilde ik best reclame maken. En daarnaast: we mochten zelf de muziek maken. Maar ik zou nooit voor een biermerk een reclame doen."

Zijn er nog meer dingen die jij nooit zou doen?
"Vreemd gaan."

Als je vijftig bent, wat heb je dan in ieder geval gedaan?
"Ik hoop dat ik tegen die tijd een paar kinderen op de wereld heb gezet."

Wat is het slechtste dat ooit over je gezegd is?
"Er is wel eens beweerd dat ik een soort kenau zou zijn, die de zweep er overheen gooit tijdens de repetities. Nou, het is eerder omgekeerd. Ik ben totaal niet iemand die delegeert. Eigenlijk ben ik gewoon een lief meisje. Echt waar."